Twee stellen, ogenschijnlijk hecht verbonden, raken verstrikt in een web van verlangens, schuld en bedrog. Is het pure passie, een ontsnapping aan de sleur, of een diep gemis dat hen drijft? Geheimen worden gefluisterd en waarheden verdraaid. Hoeveel blijft er verborgen tussen geliefden en vrienden? En welke verantwoordelijkheid neem je voor je eigen daden?
Marijke Schermer schreef op verzoek van Jakop de nieuwe theatertekst We Don’t Live Here Anymore. Om de tekst een filmische karakter te geven vertaalde Rina Vergano deze naar het Engels. In de voorstelling horen we de dialogen als Engelse voice-overs van de personages, terwijl de performers in Ahlboms unieke bewegingstaal uitdrukking geven aan hun innerlijke emoties.
Inspiratiebronnen voor deze voorstelling waren de novelles We Don’t Live here Anymore en In the bedroom van Andre Dubus, de roman Revolutionary Road van van Richard Yates, de gelijknamige film van John Curran, de film Closer van Mike Nichols en Husbands and Wives van Woody Allen.
We Don’t Live Here Anymore is een stuk over verborgen waarheden en de onrust die ontstaat wanneer eerder gemaakte keuzes beginnen te knellen. De personages bevinden zich op een breekpunt, waarin ze zichzelf en hun verlangens opnieuw bevragen. In plaats van te berusten in wat is, zoeken ze naar wat nog kan zijn. Dit poëtische stuk daagt zowel onze ratio als onze verbeeldingskracht uit. Het laat ons de pijn, twijfel en kracht voelen van geliefden in transformatie.
De Engels gesproken dialogen in We Don’t Live Here Anymore fungeren als de soundtrack van de voorstelling.
