Agenda & tickets

Silke Hundertmark | Mary

Silke (51) is fysiek performer. Ze werkt al sinds 1998 samen met Jakop Ahlbom en speelde mee in vele producties. Haar favoriete voorstelling is Lebensraum. In We Don’t Live Here Anymore speelt ze de rol van Mary.

Kun je jouw personage kort beschrijven?

“Mijn personage Mary is de vrouw van William, die een affaire heeft met de man van haar beste vriendin, Anna. Ze voelt zich niet gezien door haar man en verveelt zich, er is te weinig uitdaging in haar leven. Die affaire vult voor haar in ieder geval een stukje leegte. Daarmee is ze niet eerlijk tegenover Anna, maar ook niet tegenover zichzelf. Ze bedriegt haar beste vriendin natuurlijk afschuwelijk, dus als ze samen zijn moet ze zich ergens dissociëren.”

 Herken je iets van jezelf in je personage?

“Mary en ik zijn ongeveer even oud, en ik zit zelf ook al lang in een relatie met Jakop. Dus ik herken wel iets in de sleur die soms kan ontstaan in het leven of in een relatie, en in de behoefte om geprikkeld te blijven. Als je lang samen bent denk je natuurlijk na over wat trouw betekent, over niet willen kwetsen, en over hoe je leuk blijft voor elkaar. Dat herken ik wel. Maar die leegte en het probleem dat Mary heeft met een zogenaamd saai leven, dat heb ik niet. Wat ik wel herken is de sleur van het dagelijkse leven, en het gevoel dat je daar soms even uit wilt breken.”

Wat vond je het meest uitdagend aan deze rol?

“Mary klaagt veel en hangt erg in het negatieve. De uitdaging voor mij is om dat interessant vorm te geven, zonder dat het alleen maar afstoten of dichtklappen wordt en dat vind ik erg zoeken en uitdagend om te spelen”

Hoe is het voor jou als danser/beweger om in een voorstelling met tekst te spelen?

“We wisten dat dit een uitdaging zou worden, en dat vonden we juist spannend. Het is een nieuwe uitdaging en dat is leuk, maar het is ook beperkend. Omdat de tekst vaststaat en een dramaturgische lijn volgt, is er minder ruimte om mee te bewegen met het proces. Maar in elke beperking ligt ook iets moois. Gelukkig hebben we ook scènes waarin alleen beeld en beweging is.”

Kun je We Don’t Live Here Anymore in een paar woorden omschrijven?

“Lichamelijk verlangen, vriendschap, menselijkheid.”

 Wat hoop je dat het publiek meeneemt uit jouw personage of uit de voorstelling?

“Dat je met elkaar moet blijven praten. Niet alles binnenhouden of de schuld bij anderen leggen, maar in gesprek gaan.”